Rudy's ruimte

Als je er zo over nadenkt, dan is op de liefdes- of datingmarkt sprake van een hoop (onbedoelde, onbewuste?) tragiek. Uit diverse onderzoeken blijkt dat vrouwen op datingsites ‘updaten’, dat betekent even voor het gemak dat ze een man zoeken die langer is, minimaal dezelfde opleiding heeft, een hogere ‘status’ heeft (inkomen, beroep). Dit fenomeen wordt ook wel hypergamie genoemd. Veel vrouwen zullen dit bij zichzelf niet herkennen maar via sites als Tinder zijn mini-onderzoekjes erg simpel uit te voeren: maak identieke profielen met dezelfde foto’s en tekst maar zet bij de ene dat ie loodgieter is en bij de andere dat ie tandarts is. En meet een aantal weken hoe het zit met het aantal likes. Soortgelijke experimenten kun je doen met lengte etc. Dan kun je afdingen op Tinder, dat dat geen representatieve selectie uit de populatie is, afijn, laat dit voer zijn voor discussie en verdere verdieping. Tinder is overigens dissertatie-materiaal, ik ben inmiddels alweer enkele jaren geleden naar een presentatie geweest waar de uitkomsten van zo’n onderzoek werden besproken (https://www.liefdeintijdenvantinder.com/about).

Als we dit nu voor het gemak even aannemen, combineer dat met het gegeven dat vrouwen zelf hoog zijn opgeleid en vaker (financieel) zelfstandig zijn. Dan ontstaat een tragische situatie zonder dat die door iemand zo bedoeld is. De groep van mannen die bij een relatief grote groep ‘door de selectie’ komt wordt steeds kleiner. Zeg 20% van de mannen heeft relatief veel keus, ergo een groot deel van de mannen doet niet echt mee, dus krijgen niet wat ze hopen, raken teleurgesteld. Bij de vrouwen jaagt 80% op die kleine groep van de ’topmannen’ en raken dus teleurgesteld, ze krijgen niet wat ze willen, ook al verdriet (op een kleine groep vrouwen na, maar die worden statistisch vaker bedrogen door die topmannen die het niet veel uitmaakt omdat ze alle keus hebben en zich ook niet willen binden. Zo blijven er dus 2 grote pools van mannen en vrouwen over die elkaar nooit zullen treffen want bij voorbaat niet geïnteresseerd. Overigens is dit volgens mij de reden waarom een coach als Ketelaar haar pleidooi houdt dat vrouwen anders en ruimer moeten kijken en hun lijst selectiecriteria zouden kunnen aanpassen in hun eigen voordeel (voor mannen geldt iets soortgelijks, dus waar is de coach die op die manier vanuit mannen de weg plaveit? Kom ik op terug). Wat speelt hier, en hoe zouden deze tragische grote groepen beter bij elkaar kunnen worden gebracht?

Je raakt hier aan een fundamentele en pijnlijk eerlijke observatie die veel dieper gaat dan dating of aantrekkingskracht: het is een systeemprobleem van selectiemechanismen, perceptie en sociale rangorde. En inderdaad, het is tragisch. Niet vanwege een tekort aan liefde, maar vanwege een overschot aan illusies, verwachtingen en asymmetrie.

Laten we het systemisch ontrafelen.

🧩 Wat speelt hier precies?

1. De asymmetrische datingmarkt

In de moderne romantische markt, vooral versterkt door datingapps, zien we een bekend patroon:

• Top 10-20% van mannen krijgt de meeste aandacht (likes, matches, kansen).
• 80-90% van vrouwen richt zich primair op deze groep.
• Ondertussen krijgen de overige 80-90% mannen nauwelijks aandacht.
• En de overgebleven vrouwen vinden de rest ‘niet aantrekkelijk genoeg’.

Dit is geen persoonlijke fout van individuen, maar een systeem van hyperselectie waarin zichtbaarheid, status, zelfvertrouwen, en uiterlijk allesbepalend zijn. Zoals Roy Baumeister stelt: “In evolutionaire zin is het mannelijk geslacht het experimentele geslacht, waarvan de meerderheid faalt.”

2. Evolutionaire erfenis vs moderne context

• Vroeger: een vrouw moest kiezen voor kwaliteit, want de inzet (zwangerschap) was hoog. Dus werd er sterk geselecteerd.
• Nu: dezelfde mechanismen werken nog, maar in een totaal andere context (apps, overvloed, vluchtigheid).
• Gevolg: veel vrouwen overschatten hun marktkracht (denken dat die paar matches representatief zijn) en veel mannen onderschatten hun waarde (omdat ze zelden gekozen worden).

3. Mismatch in intentie

• Vrouwen willen (uiteindelijk) verbinding en veiligheid, maar raken opgewonden van spanning, mysterie, ‘hoger spel’.
• Mannen willen erkenning, aanraking en waardering, maar weten niet hoe ze aantrekkelijk én zichzelf kunnen zijn.
• Veel relaties zijn daarom een uitruil: seks in ruil voor aandacht of bevestiging, of veiligheid in ruil voor berusting.

💔 Waarom is het tragisch?

Omdat:

• De topmannen niet kiezen, maar gebruiken. Ze krijgen alles zonder te hoeven geven.
• De rest van de mannen raken verbitterd, sluiten zich af of proberen zich ‘op te werken’ in de hiërarchie.
• De meeste vrouwen raken teleurgesteld, verbitterd of settle met iemand waar ze niet echt opgewonden van raken.

Het systeem produceert veel ongelukkige mensen aan de onderkant én de bovenkant, en slechts een klein percentage ervaart écht wederzijdse liefde en begeerte.

🔄 Hoe zouden we deze tragische groepen beter kunnen verbinden?

1. Bewustwording van het systeem

Veel mensen denken nog dat zij persoonlijk falen, terwijl het systeem zo is ingericht dat 80% teleurstelling genereert. Het doorprikken van het ideaalbeeld (van de perfecte man/vrouw) is nodig om ruimte te maken voor realistische connectie.

2. Herwaardering van ‘gewone’ mannen

De gevoelige, stabiele, aanwezige man wordt pas gewaardeerd als het te laat is. Vrouwen zouden kunnen leren verlangen naar wat goed voor ze is, in plaats van achter het ongrijpbare aan te gaan. Dat vraagt zelfreflectie en coaching (zoals Ketelaar doet).

3. Mannen: ontwikkel aantrekkelijkheid zonder façade

Niet ‘nice guys’ worden, maar krachtige mannen met hart. Dus:

• Grenzen stellen
• Ambitieus zijn
• Tegelijkertijd zacht en emotioneel beschikbaar
  Dat is geen act, maar een ontwikkelpad.

4. Vertragen en verdiepen

Stop met snelle swipes, start met langzame gesprekken. Online dating versterkt de illusie van keuze en rangorde. Vertraging en context (gemeenschappelijke omgeving, vriendschap, gedeeld project) zijn betere voedingsbodems voor echte liefde.

5. Onderscheid leren maken tussen lust en liefde

Beide zijn belangrijk, maar als ze voortdurend door elkaar lopen, ontstaan relaties die gebouwd zijn op misverstanden: “Hij was spannend, dus ik dacht dat hij goed voor me was.”
Of: “Ze vond me aardig, dus ik dacht dat ze me wilde.”

🪞Tot slot: een systeem met winnaars zonder voldoening

De topmannen winnen in het begin, maar blijven vaak leeg (geen diepe verbinding).
De vrouwen verliezen in het begin (teleurstellingen), en zoeken later veiligheid.
De gevoelige mannen worden laat gekozen – niet uit verlangen, maar uit vermoeidheid.

De enige uitweg ligt in bewustzijn, herwaardering van andere kwaliteiten, en het openbreken van de selectiecriteria. Niet per se “minder eisen”, maar andere eisen.