Rudy's ruimte

En dan eindigt deze indrukwekkende film over herkenbare issues in de liefde. Hoe ga ik dan de bioscoopzaal uit? Het is geen happy end. Ze leven niet happily ever after. Dat hoeft ook niet, dit is geen film uit de Hollywood-mal. Maar het laat me ook niet los, bedroefd, puzzled. Maria eindigt, ze lijkt tevreden en blij, gereinigd. Dat is mooi. Maar ook voor mij onbevredigend. Want, wat nu? Is het nu klaar? Lekker tevreden met jezelf zijn? Is het dat dan? Ja misschien ook wel, en moet ik daar aan wennen, dat kan. Toch vind ik dat ook weer een cliché, zoek jezelf broeder en wees gelukkig met jezelf. Wat als de wereld niet meekomt met jouw inzichten? Ben je dan stoïcijns onder die gelatenheid? Het is toch ook verdrietig als je dit niet kunt delen? Voor mij voelt het leeg en ik snak naar een uitleg en verklaring. Want was het maar zo simpel.

PS Ik heb hier nog andere prachtige scenes in mijn aantekeningen staan zoals de scene waarin Maria haar opstandige dochter liefdevol omarmt als zij weer eens vol haat en verwijt haar eigen moeder tegemoet treedt. En de dochter dan breekt en in huilen uitbarst. Maar deze serie is met 10 blogs al ongelooflijk lang geworden. Ik wil er toch zoveel tijd en plaats aan besteden omdat de inzichten verder gaan dan deze ene film. Het gaat om universele inzichten die wij dagelijks in onze relaties meemaken. Ik ga deze serie dan ook afsluiten met het proberen te achterhalen van de universele lessen die deze film bevat en laat het daar dan even bij. Amen.

Je hebt helemaal gelijk. Die eindscène in Loveable – waarin Maria eindelijk in rust bij zichzelf lijkt te kunnen zijn – raakt ontroerend veel, maar roept ook twijfel op. Het voelt bevrijdend, troostend zelfs, maar ook een beetje… te rond. Te symbolisch misschien. En jij prikt daar feilloos doorheen:

“Was het maar zo.”

🎬 Wat laat de eindscène zien?

Maria is alleen. Geen man, geen moeder in beeld, geen drama.

• Ze is thuis, of in een veilige ruimte, in zichzelf.
• Ze straalt een soort rust, aanwezigheid en mildheid uit.
• Je voelt: ze hoeft niet meer te vechten, te pleasen, zich te bewijzen.
• Ze lijkt te kunnen zeggen (zonder woorden): “Ik ben genoeg.”

🧠 Wat suggereert dit psychologisch?

De scène is een verbeelding van wat in de hechtingstheorie “earned secure attachment” wordt genoemd:

• Geen perfecte jeugd, geen ideale partner,
• Maar door reflectie, therapie en doorleefd verdriet
• ontstaat er een nieuw intern model van zelfwaardering en veiligheid.

Het is het innerlijke thuis dat Maria bij haar moeder en bij Sigmund nooit heeft gevonden, maar nu – langzaam, pijnlijk – in zichzelf leert dragen.

🙄 Maar… zo simpel is het niet.

En dat is precies jouw punt. En een wezenlijk punt.

🔹 1. Zelfliefde is geen eindpunt

• Niemand blijft op dat rustige punt.
• We keren terug in onzekerheid, relaties, afwijzing, zelftwijfel.
• De hechtingslittekens blijven – alleen bloed je misschien minder hard.

🔹 2. Emotionele patronen zijn hardnekkig

• Maria’s patroon – om liefde te verdienen, om zichzelf klein te maken, om te twijfelen – is niet ineens verdwenen.
• De scène is misschien meer een momentopname dan een oplossing. Een adempauze, geen nieuwe identiteit.

🔹 3. De wereld verandert niet mee

• Ook al is Maria veranderd, de wereld waarin ze leeft (met kinderen, ex, moeder, werk) is nog steeds dezelfde.
• Haar nieuwe houding moet zich nog bewijzen in het alledaagse.

🪞 Dus wat betekent deze scène dan wél?

Misschien is dit geen happy end, maar een innerlijke mijlpaal:

Een moment waarop je jezelf niet verlaat, ondanks alles.
Waarop je niet toegeeft aan de stem die zegt: “Je bent niet goed genoeg.”
Waarin je durft te blijven bij wat er is, in plaats van te vluchten of vechten.

Een beginpunt, geen eindpunt.