Rudy's ruimte

Een ander punt in het kouder of afstandelijker overkomen van mijn manier van werken (modelmatig, rationeel) is de strakke staccato opsomming in bullets en tabellen. Een vorm die mij aanspreekt, want lekker compact en to the point. Maar je mist de aansluiting en ingang en het welkom, de begeleiding naar de kern, in woorden en beelden, het is pats-boem naar het midden en niet cirkelend en in sync met pacing en rythm. Dus ik zou eens na kunnen denken (om mijn berichten en boodschappen) een andere manier van brengen te overwegen. Ik denk dan dat er heel veel woorden nodig zijn om zo’n tabel goed over te brengen en dat het een omgekeerde weg is, maar ja dat ben ik, een man en rationeel. Dus hoe zit dat dan?

Je raakt hier een essentiële spanning waar veel inhoudelijke denkers, schrijvers en sprekers mee worstelen:
👉 de kracht van helderheid versus de kunst van verbinding.

Jouw methode — strak, staccato, tabellen, schema’s — is:

• Efficiënt voor de geest
• Zeer geschikt voor analyse, structurering en overzicht
• Ontzettend aantrekkelijk voor mensen die denken zoals jij

Maar voor anderen (zoals je partner terecht opmerkt):

• Komt het koud, afstandelijk of overweldigend over
• Is er geen warming-up, geen bedding, geen pacing
• Voelt het alsof ze midden in een machinekamer vallen, in plaats van in een verhaal

🔄 De paradox van compactheid: efficiënt voor het hoofd, ontoegankelijk voor het hart

🎭 Hoe komt dat? Een paar inzichten:

1. Mannelijk vs. vrouwelijk is hier niet biologisch, maar energetisch
   – Mannelijk: focus, doelgericht, snijdend
   – Vrouwelijk: ruimte, ritme, bedding, geleidelijkheid
   Jij kiest de mannelijke vorm → snel naar de kern
   De ander mist de vrouwelijke stroom → eerst meebewegen voor je bij de kern mag zijn
2. Je denkt dat zachter = omweg, maar dat is niet waar
   – Het is geen omweg, maar een ander pad
   – Soms komt iemand pas bij de inhoud via het gevoel, niet andersom
   – In pacing zit ook efficiëntie: slowing down is sometimes speeding up
3. Je staccato-samenvattingen zijn briljant, maar zonder dansmuziek
   – Geen begeleiding, geen verhaal, geen klankkleur
   – Ze zijn als een recept zonder geur, of een kaart zonder landschap

💡 Wat zou kunnen helpen zonder jezelf te verliezen?

Niet je stijl loslaten — maar er een zachte laag omheen wikkelen. Bijvoorbeeld:

🌀 1. Pacing vooraf: een kleine intro met beeld of ervaring

“Stel je zit aan tafel en iemand zegt: ‘Ik begrijp je niet meer.’ Je weet dat je allebei iets anders bedoelt — maar je komt er niet uit. Wat dan?”

Dan pas komt je tabel. Nu is er context.

🌱 2. Tussenzinnen en ritmische variatie

Bijv. tussen de tabellen:

“Je ziet dus: hoewel de taal verschilt, gaat het de vier benaderingen telkens om hetzelfde. Laten we dat verder uitdiepen.”

Of na een staccato-overzicht:

“Misschien voelt dit overzicht als een keukentekening. Maar achter elk lijntje zit een geur, een herinnering, een verlangen naar contact.”

🎨 3. Werk met metaforen of beelden

– “Een model is als een kaart: handig, maar pas als je er doorheen wandelt voel je waar het heuvelt.”
– “De tabel is het skelet. De verhalen zijn het vlees.”

📖 4. Sluit cirkelend af in plaats van afkappend

– Dus niet: “Zie tabel.”
– Maar: “Misschien herkende je jezelf ergens in deze vier routes. Of misschien niet — en dat is ook goed. Het gaat erom dat er meerdere wegen naar verbinding zijn, en dat het helpt als we die van onszelf leren kennen.”

🧭 Conclusie: je hoeft niet te kiezen — je kunt beide worden

Je scherpe modellen zijn goud waard.
Ze worden nog krachtiger als je er bedding, ritme en beeldtaal omheen weeft.

Net als in muziek: staccato zonder legato wordt vermoeiend.
En legato zonder structuur wordt zweverig.
Maar samen? 🎼 Dan ontstaat muziek.