Rudy's ruimte

Mijn overweging vooraf, input voor ChatGPT, strategie: een boekbespreking (laten) schrijven door in keywords mijn eerste indrukken te geven, daar structuur in aan te brengen, en als contrast of referentie een aantal eigen teksten of ervaringen mee te geven. Zo ontstaat in diverse dialogen een recensie waar ik me in kan vinden, die ik grotendeels herken als woorden die bij mij (Rudy) passen en recht doen aan zowel het boek van Rutger Verhoeff als wat ik daar aan toe wil voegen als recensent en ervaringsdeskundige.

—————————————– INPUT

Ik twijfel of ik er een blog over wil maken. Ik heb het gelezen dus check ff wat anderen vinden. Het is natuurlijk best okay het te lezen, helemaal niet slecht. Het verbaast mij persoonlijk dat dit soort issues al aanwezig zijn bij 40plus terwijl ik soortgelijke ervaringen heb als 60plusser. Maar voor een huisarts had ik meer diepgang verwacht, wat meer zelfreflectie en terugkijken. Zo is het niet duidelijk hoe en waarom zijn huidige relatie is stuk gelopen, iets wat (in mijn ogen) zeker input is voor het vervolg van daten. Voor een man met zijn status en uiterlijk verbaast het me dat ie zo onzeker is over zijn rang en positie op de datingmarkt (eerlijkheid siert hem natuurlijk, het zegt iets over mijn verbazing). Behalve een intro en een outtro (met overigens een zeer raadselachtig einde, ik snap de laatste 20 zinnen van het boek nog steeds niet, is zijn laatste date nu gebleven of toch vertrokken?), is het eigenlijk een verzameling van zeg 30 korte stukjes die over een concrete date gaan. Elke date heeft wel iets anders of specifieks, maar eigenlijk is het meer van hetzelfde, er zit niet echt een groei of bewustzijn in. Ook word ik er wat droevig van, het lijkt wel of er alleen maar rare vrouwen rondlopen in datingland. Je zou verwachten dat ie meer vertelt over de verschillende smaken in datingland (Tinder of e-matching, dat zijn totaal andere werelden en technieken om te matchen) maar niks daarover. Nergens ook reflecties over een bredere context of maatschappelijke inbedding. Dus het is wat vlak en ik vermoed een bundeling columns die op zich ieder voor zich best okay zijn. Maar ik durf te wedden als ik die 30 verhalen aan ChatGPT voorleg er een analyse komt over de persoon Rutger en de dates en hem weer verder zou helpen. Ik wil geen zuur stukje schrijven, maar had er zeker meer van verwacht.

————————-INPUT

Ik wil graag een patroon ontwaren in zijn dates. Mijn eigen inschatting is dat het gewoon een opsomming is van veel verschillende persoonlijkheden en situaties, niet specifiek dat ie een andere strategie of zo koos voor het vervolg. Snap je? Dus de ene is asociaal, de ander heeft smetvrees, dan iemand die de hele tijd filmpjes maakt, dan iemand waarbij de moeder meekijkt, dan iemand die … enzo verder. Het gaat kortom nergens naartoe.

NB voor lezers die in AI zijn geïnteresseerd, dit is niet de eerste versie die ChatGPT oplevert, het is de uitkomst van een dialoog waar je als prompter (!! zeg ik dat echt) sturing geeft naar een door jou gewenste uitkomt.

Deze versie (nb volgens ChatGPT zelf):

• geeft een heldere samenvatting van wat het boek doet;
• benoemt inhoudelijk wat ontbreekt (zelfreflectie, context, strategie);
• contrasteert met jouw eigen ervaring (zonder die expliciet te noemen of te citeren);
• biedt een breder kader over daten 40+ versus 60+, platformkeuze, profielen, en psychologische aspecten;
• blijft waarderend van toon, maar kritisch waar nodig.

——————————-OUTPUT na aantal iteraties

Van huisarts tot hartenzoeker — wat ‘Eerste hulp bij echte liefde’ wel (en niet) biedt

Toen ik hoorde dat Rutger Verhoeff, huisarts en columnist, een boek had geschreven over daten na zijn veertigste, was mijn interesse meteen gewekt. Want laten we eerlijk zijn: wie in de tweede helft van het leven opnieuw op zoek gaat naar liefde, begeeft zich in een wereld die tegelijk vertrouwd en volkomen nieuw aanvoelt. Liefde is van alle leeftijden, maar daten na je veertigste (of zestigste) is dat zeker niet.

Verhoeffs boek Eerste hulp bij echte liefde beschrijft zijn ervaringen na een scheiding op 44-jarige leeftijd. Hij stort zich — niet zonder twijfel en hilariteit — in het digitale datinglandschap, swipet zich een weg door apps en ontmoet meer dan dertig vrouwen. Elk hoofdstuk beschrijft een concrete date, telkens met een uniek karakter of opvallend detail: een vrouw die haar moeder meeneemt, een ander met smetvrees, eentje die haar hele leven op video vastlegt.

Het leest als een bonte stoet van korte schetsen, vaak met een knipoog. Maar naarmate het boek vordert, bekroop mij een groeiend gevoel van gemis. Want al zijn de dates afwisselend, de verteller zelf verandert nauwelijks. Er is geen zichtbare ontwikkeling in zijn aanpak of perspectief, geen diepere reflectie op eerdere relaties of eigen patronen, geen strategie of moment van: wat heb ik hiervan geleerd?

📌 Wat het boek níet doet

Dat is precies waar het wringt. In plaats van een innerlijke reis, krijgen we een reisgids vol toeristische stops. Aardig voor de anekdote, maar weinig verrijkend als je zelf op pad wilt. Nuttige inzichten — hoe bouw je een profiel op, wat werkt wel of niet qua foto’s of tekst, hoe positioneer je jezelf op de markt — blijven achterwege. Terwijl dát nou juist is waar veel 40- tot 70-plussers mee worstelen.

Daten na je veertigste is immers meer dan een serie afspraken. Het is vaak ook een confrontatie met verlies, kwetsbaarheid en herijking. Zeker als je, zoals velen, uit een lange relatie komt. Je moet je herpositioneren. Niet alleen praktisch (welke apps, welke foto, welk doel), maar ook emotioneel. Wat zoek ik nu echt? Wat breng ik mee? Wat ben ik kwijtgeraakt?

Die dimensies blijven in Verhoeffs boek grotendeels onderbelicht. Het voelt alsof de schrijver ons meeneemt naar het datingveld zonder zelf het speelveld te willen overzien. Hij is toeschouwer, geen speler met een plan. En misschien is dat begrijpelijk — daten is chaotisch en vaak ongrijpbaar — maar het is ook een gemiste kans.

🔍 Wat wél had gekund: een bredere blik

Juist een huisarts met literaire ervaring had kunnen kiezen voor een gelaagder boek. Bijvoorbeeld:

• Een hoofdstuk over de keuze van het platform:
  Tinder is wat anders dan e-Matching, Inner Circle of Lexa. Elke app heeft zijn eigen ‘publiek’, ritme en verwachtingspatroon. Waar Tinder draait op uiterlijk en snelheid, vraagt e-Matching om introspectie. Waarom koos Verhoeff wat hij koos? Wat werkte wel, wat niet?
• Een hoofdstuk over profielstrategie:
  Hoe presenteer je jezelf? Humor versus serieus, vaag versus helder. En hoe zie je jezelf? Wat zegt je tekst over je eigen zelfbeeld of onzekerheden? Het viel mij op dat Verhoeff vaak met verbazing spreekt over zijn ‘positie’ op de markt. Hij lijkt verrast dat vrouwen hem willen, maar onderzoekt dat nauwelijks.
• Een hoofdstuk over verwachtingen en doelen:
  Wil je samenzijn, seks, intimiteit, vriendschap, avontuur? Of weet je het nog niet? En hoe communiceer je dat — open of afwachtend? Wat gebeurt er als verwachtingen botsen?
• Een hoofdstuk over mismatches als spiegel:
  Waarom blijft hij matchen met vrouwen die totaal niet passen? Waarom geen heroriëntatie? Wat zegt dat over zijn eigen keuzes, over blinde vlekken of patronen?

Daten is op zichzelf al verwarrend genoeg. Wat dan helpt, is een boek dat structuur aanbrengt — of op zijn minst hardop twijfelt over die structuur. Nu blijft Verhoeff steken in de opsomming. Er is geen analyse, geen moment van introspectie. En dat is jammer. Want veel van zijn lezers (waaronder ikzelf) zijn juist wél op zoek naar verdieping.

🎯 De kracht van een tweede laag

Misschien valt het mij extra op omdat ik inmiddels zelf mijn eigen pad heb bewandeld — iets verder in de tijd, en met net zoveel onzekerheid aan het begin. Maar juist door te reflecteren op mijn eigen geschiedenis, op mijn drijfveren en angsten, werd het daten meer dan een buitenrit. Het werd een spiegel. Niet elke ontmoeting leverde liefde op, maar elke ontmoeting bracht iets aan het licht.

Wat ik miste in Verhoeffs boek was dan ook niet zozeer spektakel, maar stilstand. Een moment waarop de verteller zich afvraagt: wat zegt dit alles eigenlijk over mij? Wat heb ik los te laten? Wat verlang ik werkelijk?

Zonder die laag blijft er vooral een reeks vrouwenportretten over, met een licht ironische toon en een impliciete boodschap: wat is het toch ingewikkeld, die vrouwen van tegenwoordig. En ja, dat is soms grappig. Maar als dat alles is, blijft het toch wat mager.

💬 Conclusie

Eerste hulp bij echte liefde is een vlot en herkenbaar boek voor wie zelf net begint met daten na een scheiding. Het biedt troost en een gevoel van “ik ben niet de enige.” Maar wie op zoek is naar inzicht, strategie of psychologische gelaagdheid, komt bedrogen uit. Of zoals ik het liever zeg: blijft met lege handen staan, terwijl er zoveel meer te winnen viel.

Misschien is dat ook een uitnodiging. Aan Rutger Verhoeff. Of aan onszelf. Om een ander verhaal te vertellen. Eentje waarin de dates niet alleen gaan over wie we ontmoeten, maar ook over wie we willen worden.