Rudy's ruimte

Maak nu een fictief verloop/gesprek van de opstelling in dialoogvorm, inclusief helend einde, waarbij de juiste plekken weer worden ingenomen.

PS Ik ben in de opstellingen nog een speler vergeten, de zogenaamde schreeuwers en pvv-stemmers die zich niet gehoord voelen. Zij zijn eigenlijk de opvolgers van de oude generatie arbeiders en worden door de elite vaak voor dom en racistisch versleten. Ook dat is niet respectvol, waar moeten we deze een plek geven?

Dialoog – Familie-opstelling van de samenleving

Ouders (naoorlogse generatie):
“Wij hebben het fundament gelegd. Met offers, met zweet, soms met ons leven. Wij brachten welvaart, maar ook vervuiling en pijn. We vroegen geen erkenning, we deden wat moest.”

Kind (nieuwe linkse elite):
“Ik zie wat jullie gaven, maar ik voelde schaamte. Ik wilde niet herhalen wat jullie deden. Dus richtte ik mij op de toekomst: klimaat, inclusie, generaties die nog moeten komen. En zo verloor ik jullie uit het oog.”

Schreeuwers (opvolgers van de arbeiders):
“En wij dan? Wij zijn óók jullie kinderen. Wij bleven dichtbij de grond, in de fabrieken, in de wijken. Maar wij voelen ons vergeten. De elite kijkt neer op ons en noemt ons dom of racistisch. Terwijl wij de prijs betalen.”

Kind (elite, aarzelend):
“Jullie zijn mijn broers en zussen. Ik erken dat ik kansen kreeg die jullie niet kregen. Ik ben niet beter. Ik heb jullie vaak niet gezien, en daarvoor spijt het me.”

Ouders:
“Jullie zijn allemaal onze kinderen. We gaven wat we konden, ieder kreeg iets anders. Jullie horen naast elkaar, niet tegenover elkaar.”

Toeschouwer (oude rechtse elite):
“Wij hebben altijd gekeken vanuit de hoogte. Wij hielden vast aan traditie en orde. Misschien kil, maar voorspelbaar. Wij zien hoe de kinderen strijden en vergeten waar ze vandaan komen. Onze rol was die van de baas, maar ook van de hoeder van stabiliteit.”

Ongeboren kind (toekomstige generaties):
“Ik ben nog niet hier. Het is niet eerlijk om mij nu al het middelpunt te maken. Eerst moet er vrede zijn tussen jullie, de generaties die er wél zijn.”

Helende beweging

Kind (elite):
“Vader, moeder, ik buig voor wat u gegeven hebt. Dank voor de basis die u gelegd hebt, ook al bracht die pijn mee. Broers en zussen, ik zie jullie nu. Ik ben één van jullie, niet beter.”

Schreeuwers:
“Wij horen erbij. Wij zijn niet dom of minderwaardig. Wij zijn deel van dezelfde familie.”

Ouders (glimlachend):
“Nu klopt de orde weer. Eerst wij, dan jullie, en daarna pas de toekomst.”

Kind (elite, richt zich daarna pas naar voren):
“Ongeboren kind, nu kan ik naar je kijken. Eerst achter mijn ouders, naast mijn broers en zussen. Vanuit die plek zal ik voor jou zorgen.”

Ongeboren kind:
“Zo kan ik rustig wachten tot mijn tijd komt.”

Toeschouwer (oude rechtse elite):
“Nu zie ik evenwicht. Jullie kennen je plek. Dat geeft rust in het huis.”

Slotbeeld

• De ouders staan stevig achter al hun kinderen.
• De nieuwe elite buigt en neemt haar plek achter de ouders in, naast de schreeuwers als gelijken.
• De toeschouwer (oude elite) erkent de nieuwe ordening zonder zich te bemoeien.
• Het ongeboren kind wordt gezien, maar nog niet belast.

Rust keert terug: verleden, heden en toekomst staan weer in de juiste volgorde.

👉 Zal ik hiervan ook een schematische tekening maken (een cirkel of lijn met alle posities) zodat je dit visueel kunt gebruiken in blogs of lezingen?