Rudy's ruimte

Lees deze https://www.rudymentair.nl/2025/09/17/277-milieuclubs-als-familie-opstelling/ nog eens. Hier ligt mijn vraag over waarom milieu-clubs het zo moeilijk hebben, omdat ze tegen de stroom inzwemmen. Nu wil ik de analyse uit de vorige blog, dus de nieuwe linkse bestuurlijke elite die is voortgekomen uit de oude na-oorlogse generatie arbeiders en solidariteit, opnieuw analyseren vanuit de bril van familie-opstellingen. Hierbij is de vader/moeder de oude generatie hardwerkende na-oorlogse generatie die voor welvaart heeft gezorgd en wellicht ook voor bijkomende vervuiling, hoewel zij ook daarvoor de prijs vaak hebben betaald, denk aan mijnwerkers en asbest-slachtoffers en voortijdig overlijden. Het kind is dan de nieuwe linkse elite die op de verkeerde plek staat en de ouder niet meer respecteert voor die voedende rol. De rechtse oude elite is in die zin consequent en wellicht eerder de toeschouwer die hoofdschuddend kijkt wat zich daar voltrekt. Deze kaste is altijd al behoudend geweest en dat waren de vroegere fabrieksbazen, best gezellig en altijd in voor een gouden horloge bij 50-jarig dienstverband, zolang je maar loyaal was en geen grote mond had. Het kind heeft het opgenomen voor de toekomstige generaties, een lid in de familie die er nog helemaal niet is, dat lijkt op een cruciale stap overslaan in de hiërarchie?

Familie-opstelling van de elite-dynamiek

1. De ouders (naoorlogse generatie)

• Rol: zij hebben met hard werken, solidariteit en offers de basis gelegd voor de welvaart. Vaak onder zware omstandigheden (mijnwerkers, fabrieksarbeid, asbest, vroeg overlijden).
• Erfenis: welvaart én vervuiling. Hun bijdrage was dubbelzinnig: ze gaven veel, maar het systeem kostte hen ook levensjaren.
• Systemisch: zij verdienen erkenning en respect voor hun dragende rol.

2. Het kind (de nieuwe linkse elite)

• Rol: de eerste generatie die kon studeren en bestuurlijke posities bekleedde.
• Dynamiek: in plaats van de ouders te erkennen (“dankzij jullie kan ik dit”), zetten zij zich impliciet af. Ze kijken niet terug, maar richten zich op het nog niet geboren kind: toekomstige generaties, klimaat, inclusie.
• Systemisch probleem: het kind slaat een stap over. In de familie-opstelling betekent dat: niet eerst buigen voor de ouders, maar al een plek innemen die pas later in de lijn hoort.
• Gevolg: vervreemding en spanning, zowel naar de ouders als naar de huidige “broers en zussen” (de werkende massa).

3. De andere ouder / toeschouwer (oude rechtse elite)

• Rol: de traditionele fabrieksbazen en bestuurders, behoudend maar voorspelbaar.
• Dynamiek: deze elite gedraagt zich als een toeschouwer die ziet hoe het kind zich verliest in grootse idealen. Zij blijven trouw aan hun oude rol: stabiliteit, loyaliteit belonen, gouden horloge bij 50 jaar dienstverband.
• Systemisch: geen rolverwisseling, wel een zekere afstandelijkheid.

4. Het ongeboren kind (toekomstige generaties)

• Rol: het symbool dat de nieuwe elite in bescherming wil nemen.
• Systemisch probleem: een ongeboren kind kan nog geen plek krijgen in de opstelling. Wie zijn zorg uitsluitend richt op wat nog niet bestaat, ontkent het belang van de generaties die er nu zijn en die de basis hebben gelegd.

Systemische duiding

• Verkeerde plek: de nieuwe linkse elite staat als kind niet in de juiste verhouding tot de ouders. Het vergeet de erkenning naar achteren en zoekt legitimatie naar voren, bij toekomstige generaties.
• Gevolg: vervreemding van de massa (die wel de prijs betaalt) en schuldgevoel/schaamte bij wie zich bewust is van dit mechanisme.
• Patroon: dit lijkt op een familielid dat arrogant of onbereikbaar wordt ervaren, niet uit kwade wil, maar doordat hij/zij een plaats inneemt die systemisch niet klopt.
• Herstel: in een familie-opstelling zou de beweging zijn: het kind keert zich naar de ouder en zegt “dank u voor wat u gaf, ook met de pijn die erbij hoorde”. Pas daarna kan het zich op de toekomst richten.

👉 Vanuit deze bril wordt de nieuwe linkse elite niet veroordeeld, maar herplaatst: terug in de lijn, met erkenning van de offers van de vorige generatie, en met meer evenwicht tussen verleden, heden en toekomst.