Rudy's ruimte

Gisteren zijn we gaan eten bij À la Damaris in Zaltbommel. Dit restaurant kookt volledig plant-based — wat overigens iets anders schijnt te zijn dan veganistisch, al weet ik nog steeds niet precies wat (nu wel hoor, net opgezocht). Wat ik wél weet: je proeft het verschil niet, en dat is precies hun bedoeling. Geen ideologisch praatjes, maar gewoon heerlijk eten, gezond, kleurrijk en met aandacht bereid.

De keuken heeft duidelijke Midden-Oosterse roots, met veel kruiden, bonen, noten en groenten die met elkaar in gesprek lijken te gaan. Je eet er “van de pot” of kiest de maaltijd van de dag — wat mij betreft een voordeel. Geen keuzestress, gewoon je laten verrassen. De ingrediënten zijn lokaal, het menu draait mee met het seizoen, en de sfeer is ontspannen.

Haasten is er niet bij. Bij À la Damaris eet je niet “even” een hap, je neemt deel aan een avond. Iedereen krijgt ongeveer tegelijk opgediend, zo’n 35 stoelen vol (ja, zelf geteld), en je zit al snel tweeënhalf uur aan tafel. Meerdere gangen, elk met een eigen kleine verrassing. En eerlijk is eerlijk: het was nóg beter dan de vorige keer dat ik er at. Qua smaak, verfijning en variatie gaat het richting sterrenniveau. De prijs vind ik bovendien opvallend schappelijk: €40 per persoon zonder drank. Voor dat handwerk, die ingrediënten en die ervaring is dat eigenlijk bescheiden.

Het restaurant wordt gerund door Joris en Damaris, die ook echt zichtbaar aanwezig zijn. Geen afstandelijke bediening, maar persoonlijke aandacht. Ze komen langs voor een praatje, en dat voelt niet gemaakt. Zo raakten we aan de praat met Damaris over haar nieuwe boek, To Switch or Not to Switch, over haar carrièreswitch — van communicatieprofessional en ondernemer naar kok en restaurateur. Toen ik vertelde dat mijn dochter weleens nadenkt over iets heel anders gaan doen, bood Damaris spontaan aan het boek voor haar te signeren. Slim en sympathiek tegelijk, want normaal koop ik nooit meer boeken, maar dit exemplaar ging tóch met me mee naar huis.

En eerlijk, die vrouw heeft een indrukwekkend parcours. Ooit journalist voor radio en tv, daarna eigenaar van een communicatiebureau, dochter van een diplomaat en dus al van jongs af aan gewend aan verschillende culturen en keukens. Het idee van samen eten, delen en verhalen vertellen zat er bij haar altijd al in. Dat mondde uit in deze plek, waar alles klopt: eten, sfeer, menselijkheid.

Thuis heb ik het boek even doorgebladerd, voordat het op de tafel van mijn dochter belandde. Damaris schrijft dat een carrièreswitch vaak minder radicaal is dan het lijkt — dat het zaadje al in je zit, dat je er soms alleen maar bewust naar hoeft te luisteren. Ze moedigt aan om je niet te laten afschrikken door praktische of financiële obstakels. “Geef het een kans”, zegt ze, “misschien ben je er al lang klaar voor.”

Het is een mooie boodschap, zeker uit haar mond, want zij hééft de stap gezet. Toch zit er bij mij een ingebakken ja-maar. Het is makkelijk praten vanuit een stevige basis — jarenlange werkervaring, een eigen bureau, een partner die in hetzelfde schuitje zit. Voor veel mensen ligt de realiteit minder ruim: een hypotheek, vaste lasten, geen vangnet. Dan kan het volgen van je droom zomaar eindigen in een financiële nachtmerrie.

Maar goed, laat ik niet te zuur doen. De essentie blijft overeind: het lef om te veranderen, om trouw te zijn aan wat je raakt, verdient bewondering. En bovendien — als Damaris en Joris dat lef niet hadden gehad, dan had ik gisteravond niet aan die tafel gezeten. En dat zou zonde zijn geweest.

Leuk detail uit het boek trouwens: het was eigenlijk Joris die het plant-based pad insloeg. Na het zien van de documentaire The Game Changers vond hij dat zijn buikje te groot werd en zijn eten gezonder moest. Dat zette uiteindelijk ook Damaris aan het denken — en leidde, via een bocht van recepten en reflecties, tot het restaurant waar wij gisteren met volle teugen van genoten.

PS de recepten zijn op de eigen website van het restaurant terug te vinden, wat een mooie service (weer de JA-MAAR in mij, en de onderzoeker, ben benieuwd hoeveel mensen ook daadwerkelijk in de eigen keuken hiermee aan de slag gaan … en het niet laten zitten bij één keertje iets anders koken).

PS2 ik kan het niet nalaten de business-case globaal uit te rekenen, €50 per persoon per avond, 3 dagen per week open, 35 stoelen, ook op zondag deels open, zeg 45 weken per jaar, inkoop ingrediënten, huur, personeel, wat blijft er onderaan de streep over voor Joris en Damaris? Ook nog BTW en VPB eraf. En dan terug rekenen naar uurloon haha. Ik ga hier niemand lastig vallen met de uitkomsten, die houd ik voor mezelf.

PS3 vanavond dan maar ’the game changers’ docu opsnorren, benieuwd of er bij mij/ons ook iets gaat gebeuren …

SAMENVATTING BOEK

Kernidee

Beems betoogt dat een carrièreswitch vaak niet zo radicaal of huiveringwekkend hoeft te zijn als we denken — het kan juist een logisch vervolg zijn van jezelf, je talenten en je verlangens. (A la Damaris)
Veel mensen blijven in een vaste beroepsrichting werken, terwijl ze parallel al interessanter werk of een passie hebben die zich “als hobby” ontwikkelt. Op een gegeven moment voelt dat stemmetje: “zou ik niet dit andere ook kunnen doen?” — maar dan komen de belemmeringen. (Bol)

Structuur / opbouw

Beems onderscheidt in haar boek grofweg drie fases bij een switch: (Managementboek)

1. Spontane fase – Er is een spontane fascinatie of interesse. Voor Beems zelf: koken werd iets wat haar trok. (Managementboek)
2. Verkenningsfase – Je gaat ontdekken dat die fascinatie misschien meer is dan hobby; anderen geven je signalen; je kijkt of je er financieel/stabiel uit kunt komen. Voor haar: anderen zeiden dingen als “Waarom begin je geen restaurant?” (Managementboek)
3. De switch – Je besluit te veranderen. Voor Beems was de transitie van communicatie/­journalistiek naar chef-kok/ondernemer vrij snel, omdat het “vanzelfsprekend” voelde. (Managementboek)

Belangrijke thema’s / inzichten

• Je hebt misschien al de vaardigheden of de richting voor die switch — je bent al “daar” zonder dat je het erkent. (Managementboek)
• Belemmeringen zoals financiële zekerheid (“Kan ik mijn hypotheek nog wel betalen?”), onzekerheid (“Wie zit er nou op mij te wachten?”) of zelfgenoegzaamheid (“Ik heb het eigenlijk toch wel goed zo?”) blokkeren vaak de stap. (Bol)
• Het boek combineert haar persoonlijke verhaal (van journalist → communicatiebureau → plantaardige chef/ondernemer) met opdrachten of reflectievragen waarmee de lezer zelf aan de slag kan. (Managementboek)
• Het doel is om de lezer tot het inzicht te laten komen: “Misschien ben ik er al klaar voor.” (Managementboek)

Waarom dit boek opvallend is

• Het is niet bedoeld als ‘hoe je in één nacht alles moet omgooien’, maar laat zien dat een switch vaak een voortzetting is van iets wat al begonnen is, soms sluimerend aanwezig.
• Beems gebruikt haar eigen loopbaan als voorbeeld: van media/journalistiek naar horeca/ondernemerschap — wat voor buitenstaanders groot lijkt, voelde voor haar logisch. (Managementboek)
• Het boek is praktisch: je wordt meegenomen in zowel verhaal als reflectie; het is bedoeld voor mensen die nadenken over een andere stap in hun loopbaan, in plaats van mensen die resoluut ‘wegwezen’ willen.

Voor wie is het boek?

• Voor mensen die ergens in hun loopbaan voelen: “er is meer dan dit”.
• Voor mensen met een passie of hobby die zouden willen omzetten in werk, maar terughoudend zijn door onzekerheid.
• Voor professionals die een switch overwegen — maar niet weten of het realistisch/verstandig is.
• Voor HR-, loopbaanbegeleiders of coaches: het biedt een model (de drie fases) om te bespreken met cliënten.