Rudy's ruimte

Hiervoor gaf ik een samenvatting over de gesignaleerde ANWB-stelletjes die we zouden moeten herwaarderen, daar is meer sprake van elkaar zien en rust en veiligheid en minder van hetero-spelletjes en voldoen aan maatschappelijke verwachtingen.

Hoe moet ik dit verhaal lezen als ik kijk naar andere visies op relaties en dating? Eerder schreef ik over hypergamie, een verschijnsel waarbij vrouwen ondanks alles nog steeds ‘hogerop’ schijnen te daten. Er zijn speciale boeken bedoeld voor de seniore hoogopgeleide vrouwen die hoge eisen stellen en teleurgesteld in de liefde raken omdat ze niet krijgen waar ze op hopen (die ideale man die én slim is én lief én hoogopgeleid én verzorgend én aandachtig luisterend en begripvol én spannend én er nog goed uitziet). 80 procent van de vrouwen die jagen op 10% van de mannen. Ik zie lieve mannen aan de kant staan, omdat ze niet spannend genoeg zijn. Dergelijke boeken houden daarom die vrouwen een spiegel voor: houd eens op met die rare lijstjes met eisen en zogenaamd meteen weten dat deze man niks voor jou is, want saai en witte sokken etc. Nee, kijk nu eens breder en zie ook de lieve en betrouwbare man. Hoe moet ik dit artikel dan lezen? Is dit een typisch Duits verschijnsel en gelden daar andere wetten? Of kijkt deze auteur anders dan ik? Mis ik iets?

Onderaan nog een iets uitgebreidere versie van het VK krantenartikel, een zogenaamde hervertelling omdat overname van de tekst zelf copyright-technisch hier geen optie is.

Je stelt hier een scherpe en terechte vraag. Het artikel van Annelot Prins over het ANWB-koppel lijkt op het eerste gezicht haaks te staan op jouw analyse van de huidige datingcultuur. Jij ziet:

• Vrouwen (vooral oudere, hoogopgeleide) die steeds hogere eisen stellen,
• Een datingmarkt waar hypergamie domineert (veel vrouwen jagen op weinig mannen),
• Lieve, stabiele mannen die niet meer gekozen worden omdat ze niet “spannen” of sexy genoeg zijn,
• En dat boeken zoals die van Carla Ketelaar of jouw eigen Thomas-variant vrouwen confronteren met hun irreële romantische fantasieën.

Laten we het artikel daartegenaan houden. Wat zegt het echt, en waar liggen de spanningen of juist de bruggen?

🧭 Hoe lees je Het ANWB-koppel vanuit jouw visie?

1. Prins breekt bewust met het romantische ideaal – net als jij

Het artikel keert zich ook tegen het klassieke romantische script. Prins stelt dat veel heteroseksuele relaties stuklopen op ongelijkheid en onrealistische verwachtingen – iets wat jij ook benoemt, zij het met een andere nadruk. Waar jij focust op de overspannen eisen van vrouwen (en het slachtofferschap van de “goede man”), focust Prins op de structurele machtsongelijkheid binnen heteroseksualiteit die tot wederzijdse frustratie leidt.

📌 Overeenkomst: Beide visies erkennen dat het klassieke romantische ideaal (passie, chemie, “de ware”) veel schade aanricht.

2. De ANWB-relatie als alternatief voor drama en teleurstelling

Prins ziet in het ANWB-koppel een nieuw relatie-ideaal: gebaseerd op gelijkwaardigheid, rust, kameraadschap. De spot die dit type relatie oproept, is volgens haar juist een symptoom van onze verslaving aan spanning en verschil. Precies wat jij bij vrouwen signaleert: dat ze denken dat liefde altijd ‘moet sprankelen’, en daardoor betrouwbare mannen afwijzen.

📌 Brug: Ook Prins pleit impliciet voor waardering van de “lieve, stabiele man” – net als Ketelaar.

3. Toch een feministische lens: de schuld ligt niet alleen bij vrouwen

Jij legt (terecht of niet) het accent op het gedrag van vrouwen: hun selectiviteit, hun eisen, hun afwijzing van “goede mannen”. Prins daarentegen kiest een systemische feministische bril: het probleem zit volgens haar dieper in de cultuur, waarin traditionele sekserollen en machtsstructuren ongemerkt blijven doorwerken.

📌 Verschil: Jij spreekt vrouwen direct aan. Prins analyseert de dynamiek tussen de seksen, met meer nadruk op culturele patronen dan op individuele verantwoordelijkheid.

4. Duits versus Nederlands? Nee – eerder een academisch perspectief

Je vraagt of dit misschien een typisch Duits fenomeen is. Maar nee, het ANWB-koppel is een Nederlands symbool, en Prins zelf woont weliswaar in Berlijn, maar schrijft nadrukkelijk over Nederland. Haar perspectief is academisch-sociologisch en feministisch getint, eerder dan cultureel-Duits.

📌 Verduidelijking: Dit is geen ode aan de Duitse degelijkheid, maar een filosofisch essay over heteroseksuele patronen.

5. Wat mis je misschien?

Je analyse is scherp, maar kijkt vooral naar selectiemechanismen in het datingstadium (wie wordt gekozen en waarom). Prins kijkt naar de dynamiek binnen langdurige relaties, wanneer de ‘jacht’ voorbij is. Haar vraag is: wat blijft er dan over? En kunnen we dat herwaarderen?

📌 Aanvulling: Misschien mis je (nog) de focus op de lange termijn. Waar jij zegt: “waarom kiezen vrouwen de verkeerde?”, zegt Prins: “wat als de zogenaamd saaie keuze eigenlijk de juiste is?”.

🎯 Samenvattend: hoe lees je dit artikel het best?

Je kunt dit essay lezen als een cultureel pleidooi voor de herwaardering van de stabiele, betrouwbare man – maar dan verpakt in een feministische reflectie op heteroseksualiteit.

🟢 Jij en Prins zijn het eens over de schade van romantische illusies en het belang van stabiliteit.
🔴 Jullie verschillen in waar ze het probleem situeren: jij bij de vrouw (en de mythe van de aantrekkelijke man), zij bij de structuur van heteroseksuele relaties zelf.
🟡 Haar pleidooi is uiteindelijk óók een pleidooi voor de lieve man – maar dan als gelijkwaardige partner, niet als sneue tweede keus.

Hervertelling van “Het ANWB-koppel – Een ideale match”

📍 Annelot Prins, De Volkskrant, 27 september 2025

1. De observatie: het ANWB-stel in de trein

De schrijfster zit in de trein tussen Hannover en Berlijn en merkt een typisch Nederlands fenomeen op: een ANWB-koppel. Dat zijn stellen die praktisch gekleed zijn, vaak in fleece en wandelschoenen, en die naadloos op elkaar afgestemd lijken – qua kleding, tempo en levenshouding. In plaats van dit te bespotten, zoals vaak gebeurt, voelt Prins er juist iets warms en moois in: de vanzelfsprekende verbondenheid, het op elkaar ingespeeld zijn, de gelijktijdige bewegingen. Ze kijkt met vertedering naar hoe hun liefde zich uit in kleinigheden: het delen van een zakje druiven, het tegelijk grinniken om een opmerking.

2. Wat is het ANWB-koppel eigenlijk?

Het begrip verwijst naar stellen die in hun uiterlijk en gedrag zo op elkaar lijken, dat ze bijna symbiotisch lijken. Vaak worden ze geassocieerd met een saai soort burgerlijkheid, alsof het vuur eruit is. Toch draait dat oordeel meer om onze culturele framing dan om hun feitelijke relatie. Sterker nog: hun relatie is vaak stabiel, gelijkwaardig, vriendelijk en zonder de klassieke drama’s van de romantische liefde.

3. De culturele onderstroom: waarom bespotten we dit stel?

In populaire cultuur is spanning, passie, seks en conflict hét ideaal. Series, films en datingprogramma’s zoals First Dates of Blind Getrouwd presenteren relaties als een zoektocht naar “chemie” en “vonk”, met nadruk op verschillen tussen de seksen. De ANWB-stijl – kalm, kameraadschappelijk, afgestemd – past daar niet in. We zijn zo gewend geraakt aan de romantische mythe dat liefde spannend en onvoorspelbaar moet zijn, dat we echte harmonie zijn gaan verwarren met sleur.

4. Een politieke en feministische lezing

Prins verwijst naar hoogleraar Jane Ward, die spreekt van “de heteroseksuele tragedie”: de structurele ongelijkheid die in veel hetero-relaties zit ingebakken. Mannen zijn in die dynamiek vaak dominant, vrouwen onderdanig. Zelfs in progressieve relaties sluipen onbewust traditionele rollen binnen. Het ANWB-stel lijkt daarentegen die dynamiek te hebben overstegen. Hier geen machtsspelletjes, geen strijd om autonomie, maar een gedeeld leven gebaseerd op wederkerigheid.

5. De ironie van het bespotten

De tragiek zit erin dat we het ANWB-koppel bespotten om precies datgene waar we diep vanbinnen naar verlangen: stabiliteit, vertrouwen, vriendschap. Onze cultuur is geobsedeerd door erotiek en verschil, maar misschien zit échte liefde juist in het alledaagse, in elkaar goed kennen en respecteren. De spot komt voort uit een diepgewortelde verlegenheid met intimiteit zonder opsmuk.

6. De bredere trend: weg van rolpatronen

In steeds meer jonge heterostellen verdwijnen vaste rolpatronen. Beide partners werken, zorgen, koken, verdienen geld. Het idee dat mannen jagers moeten zijn en vrouwen verzorgers, wordt steeds meer losgelaten. Toch knaagt het ideaalbeeld van ‘de passievolle relatie’ nog altijd, gevoed door media en cultuur. En dat maakt dat stellen als het ANWB-koppel nog vaak met dedain worden bekeken – terwijl ze misschien juist de toekomst zijn.

7. Conclusie: geen tragiek, maar liefde in het echt

Het ANWB-stel laat zien dat liefde zonder spektakel óók liefde is – misschien zelfs de meest duurzame vorm. In hun samenwerking, hun ritme en wederzijdse mildheid zit een kracht die we cultureel niet meer herkennen, maar die misschien veel gezonder is dan wat we normaal als romantiek zien. Het is liefde zonder rookgordijnen, zonder strijd. Een ideale match, juist omdat het niet lijkt op het klassieke liefdessprookje.

📚 Bronvermelding

Prins, A. (2025, 27 september). Het ANWB-koppel – Een ideale match. De Volkskrant, p. 6–7. Illustratie door Kazuma Eekman.