Rudy's ruimte

Van een kennis kreeg ik een recent artikel opgestuurd over Duitse ANWB-stelletjes. Uiteraard heet dat daar anders want de ANWB kennen ze daar niet. Een mooi artikel dat me aan het denken zet. De strekking is zoiets van: waar zijn we hier allemaal mee bezig, met rare hetero-normen en dito spelletjes, we proberen oppervlakkig leuk tegen elkaar te doen als man en vrouw, een soort spel met traditionele rollen, om dan te eindigen in een vermoeiend leven van elkaar niet zien met vele therapie-sessies tot gevolg bij met name vrouwen zonder al te veel resultaat. Neem dan die Duitse koppels die zich nergens iets van aantrekken, gewoon makkelijke kleding en lekkere stappers kopen en samen simpel gelukkig zijn zonder gedoe en verwachtingen. Die zien elkaar tenminste. Ik geloof niet dat de auteur serieus heeft gekeken wat daar in Duitsland achter die voordeuren plaats vindt, maar toch, een interessante gedachte. Laten we eerst eens het artikel met bronvermelding samenvatten, dan wil ik daarna nog wel weten hoe het zit met die vastgelopen ‘Nederlandse’ situatie.

Samenvatting van het artikel “Het ANWB-koppel” door Annelet Prins

Bronvermelding:
Prins, A. (2025, 27 september). Het ANWB-koppel. De Volkskrant.

Kernboodschap:
Het essay houdt een pleidooi voor het zogenaamde “ANWB-koppel” – een stereotype Nederlands stel in praktische kleding – als een gezond en gelijkwaardig alternatief voor de dominante, vaak problematische representatie van heteroseksuele relaties in de populaire cultuur.

Belangrijkste punten:

1. Kritiek op de “heteroseksuele tragedie”: De auteur citeert genderwetenschapper Jane Ward om de wijdverbreide ongelukkigheid, frustratie en eenzaamheid binnen heterorelaties te benoemen. Populaire media (zoals datingprogramma’s) cultiveren het idee dat man-vrouwverschillen, wederzijds onbegrip en spanning normaal en zelfs essentieel zijn voor een “spannende” heterorelatie.
2. Twee dominante (giftige) scripties: In de media zijn twee schadelijke relatiemodellen dominant:
   • De jonge variant: Een beeldschone vrouw die een middelmatige man achtervolgt, zonder duidelijke basis in gedeelde interesses.
   • De latere variant: Het cliché van de zeurende vrouw en de kinderachtige, ongeïnteresseerde man.
3. Het ANWB-koppel als ideaal: In tegenstelling tot deze modellen belichaamt het ANWB-koppel (vaak bespot om zijn praktische kleding en gelijkwaardigheid) een diepere, gezondere vorm van heteroseksualiteit.
   • Gelijkwaardigheid: Zij ondermijnen de “heilige pijler” van hiërarchische sekseverschillen.
   • Vriendschap en gezelligheid: Hun relatie is gebaseerd op wederzijdse vriendschap, respect, vertrouwen en het oprecht gezellig hebben met elkaar.
   • Authenticiteit: Ze hebben geen tijd voor gesprekken over hoe mannen en vrouwen “horen” te zijn; zij accepteren elkaar als volledige individuen. Hun relatie is “iets puurs, iets echts, iets dat matcht”.

Conclusie:
Het artikel stelt dat de angst om een “saai” ANWB-koppel te worden, juist afleidt van de werkelijke crisis in heteroseksuele relaties: de verankering van ongelijkheid en onbegrip. Het ANWB-model, met zijn nadruk op gelijkwaardigheid en vriendschap, biedt een bevrijdend en authentiek alternatief.