272 Loveable: de film (7, de rol van de partner)
Waar ik me bij het kijken naar Loveable om heb verbaasd is waarom de man Sigmund zo buiten schot blijft. Hoe zit het zijn aandeel? Ook bij hem zien we verwijdering en vluchtgedrag. Ik kan me de scene met het verzoenende kopje koffie, nadat Maria met zichzelf in het reine is gekomen, herinneren waarbij Sigmund geen raad weet met dit nieuwe gedrag van zijn bijna-ex. Op een ongemakkelijke manier weet hij weinig zinnigs te melden en verlaat hij het pand iets mompelend als ‘ik heb het druk, nog een afspraak’ of iets van die strekking. Dus waarom daar niet meer focus op gelegd in de film? En waarom is ook de therapeut zo mild voor haar echtgenoot? Ik herken in de man in ieder geval de neiging afwezig te (willen) zijn en had ook graag daarover meer willen zien.
Ze speelt hem niet als klootzak, maar als iemand die het ook niet weet.
Hij verliet haar. Zo lijkt het. Maar wie goed kijkt, ziet geen boosdoener, geen redder – alleen twee mensen die elkaar niet meer konden bereiken. De therapeut in Loveable speelt hem na, niet om Maria te confronteren, maar om haar te bevrijden van het idee dat liefde altijd een dader en een slachtoffer kent.
In Loveable lijkt de man, Sigmund, op het eerste gezicht een soort onzichtbare boosdoener: hij verlaat Maria, laat haar met vier kinderen achter, is vaak afwezig… en tóch, zoals jij scherp opmerkt, spreekt de therapeut niet veroordelend over hem. Integendeel, ze speelt hem zelfs na op een milde manier – wat veel zegt over de bedoeling van de film.
Laten we dit uitwerken:
🔦 1. Waarom is de rol van de man onderbelicht?
📉 A. Vanuit het perspectief van Maria
De film is radicaal subjectief: alles wordt gefilterd door Maria’s beleving.
- We zien haar pijn, haar paniek, haar herinneringen.
- Sigmund is vaker afwezig dan aanwezig — letterlijk en figuurlijk.
- Wat we over hem weten, komt vooral via haar lens, en die is troebel, vertekend door hechtingsangst.
🎬 B. Cinematisch effect
De onderbelichting van zijn rol is geen tekortkoming, maar een bewuste stijlkeuze:
- De film nodigt ons uit om net als Maria voorbij het oordeel te kijken.
- Door Sigmund vaag te houden, ervaren wij dezelfde verwarring die zij voelt.
- De therapeutische scène dwingt tot een herinterpretatie: misschien ís hij geen slechterik.
🧑⚖️ 2. Wat is dan zijn aandeel in het conflict?
Sigmund is geen monster, maar evenmin onschuldig. Zijn aandeel zit in:
❄️ A. Emotionele afwezigheid
- Hij is veel op zakenreis en lijkt Maria’s worstelingen niet echt te zien.
- Hij is rationeel, organisatorisch – maar emotioneel ontoegankelijk.
🛡️ B. Vermijding
- Zijn communicatie is ingehouden, afstandelijk.
- Hij geeft aan dat hij wil scheiden, maar zonder zichtbaar drama of betrokkenheid – wat voor Maria verlating zonder verklaring betekent.
- Hij lijkt conflict te vermijden, wat typisch is voor iemand met een vermijdende hechtingsstijl.
🧩 C. Gedeelde patronen
- Net als Maria leeft hij binnen een patroon waarin echte kwetsbaarheid geen plek heeft.
- Zijn aandeel is niet wat hij doet, maar wat hij niet durft te tonen.
🎭 3. Waarom speelt de therapeut hem zo mild na?
De therapeut laat bewust zien:
💡 A. Zijn menselijkheid
Ze speelt hem niet als klootzak, maar als iemand die het ook niet weet.
- Misschien is hij bang.
- Misschien voelt hij zich overvraagd, tekortschietend.
- Misschien wil hij rust, geen strijd, geen drama – en weet hij niet hoe hij Maria kan bereiken.
🤝 B. De andere kant van het verhaal
De therapeut biedt Maria een nieuwe lens:
“Wat als hij niet je vijand is, maar gewoon iemand die zich niet kan verbinden? Iemand die ook niet geleerd heeft hoe je aanwezig moet blijven?”
Door hem na te spelen met compassie, helpt ze Maria om:
- Niet in het “Wie is de boef?”-patroon te blijven hangen
- Zichzelf én hem te herkennen als hechtingspartners in een gedeeld drama
🧠 4. Wat is de diepere bedoeling van deze aanpak?
De film – en de therapeut – kiezen voor relationele verantwoordelijkheid in plaats van schuld:
- Niemand is de boef
- Beiden zijn vastgelopen in hun eigen geschiedenis, hun eigen patronen
- Er is geen verlossing in de ander de schuld geven – alleen in het herkennen van wat je zelf meeneemt en projecteert
