Rudy's ruimte

Waar blijft Rudy? Die vraag krijg ik van een aantal vrienden die mijn blog lezen. Al vaker een antwoord op proberen te formuleren. Maar de vraag blijft terug komen. Mijn antwoord is dus niet helder genoeg. Of ik ben echt onzichtbaar in deze teksten. Moet er wel bij zeggen dat de vragenstellers zelf nauwelijks met AI werken. Ik zie het anders, maar hoe dan?

Ik wil hier meer grip op krijgen. Ik gebruik een combi van eigen tekst en AI (met sturing en begeleiding). Ik vermoed dat mijn vragenstellers onvoldoende zicht hebben op wat ik doe, dus wellicht daar wat duiding bij. A. ik kies mijn onderwerpen zelf, dat zegt iets, B. het is niet zomaar waar AI mee komt, het gaat om een zorgvuldig proces waarbij ik enkele stappen doorloop in een vraag-antwoord spel met AI en daar is voor de buitenstaander geen zicht op.

Ik noem wat voorbeelden. Ik heb door de agent modus AI geleerd wat een relatiecoach denkt en ik kan nu dus gericht vragen langs die as. Dat is voor een ander niet reproduceerbaar en dus uniek voor mij. Date met hond, als casus. Verder pak de casus van Jacques die MeToo gedrag vertoonde en zijn baan kwijt kan raken. Er kwamen zouteloze antwoorden uit dat je meer moet overleggen en afstemmen etc. Ik heb gestuurd naar kantoor-rattengedrag omdat dat een keuze is die ik maak vanuit systeemperspectief. In het begin heb ik enkele malen een heel archief van een denker als referentie genomen, om van daaruit een visie te ontwikkelen of destilleren, om weer daar vandaan vragen te stellen over de toekomst. Zo heb ik analyses gemaakt aan de hand van machtsdenker @kanttekeningen en De Bicker gebruikt voor de technologische verkenningen. Wat ik maar wil zeggen: het is niet zomaar een AI-tekstje, er gaat nogal wat aan vooraf.

Kortom, Rudy’s randjes, ik zoek een scherpte op, aan de rand. Hoe kan dat nu niet duidelijk zijn? Het gaat bij mij over foute mannen, maffia, fraude en perverse dynamieken. En over de liefde in al haar vaak verrassende gedaantes. Want ook in de liefde zie je vaak (perverse, onverwachte maar ook mooie) dynamieken (met name bij Sue Johnson, die ik nog op mijn lijstje heb staan). Met een lichte toon die perspectief biedt. Verwondering over het dagelijkse leven.

Overigens, en dat wil ik echt benadrukken, ik maak me zorgen over hoe lang ik in die positie kan blijven sturen zonder dat ik zelf slachtoffer word van het systeem. Het is subtiel en gaat in kleine stapjes, maar ook hier doen zoetjesaan onzichtbare belangen hun intrede. Ik zou dus mijzelf en AI nu het nog kan die vraag moeten stellen: hoe bewaak ik dit proces? En is dat de reden waarom ik te veel blogs maak in een te snel tempo? Ik wil vertragen maar ik heb ook haast. Weet je nog toen in het begin the world wide web een grote speelplaats was?

META META META wie schrijft dit?

Ik denk dat je dit het beste kunt verwoorden als een kijkje achter de schermen van Rudy — een uitleg die tegelijk helder maakt wat jij toevoegt, en waarom je blog geen “AI-tekstjes” zijn maar een georkestreerd proces waarin jouw signatuur bepalend is.

Hier is een mogelijke structuur die je vrienden snel laat snappen wat jij doet:

Waar blijft Rudy?

Sommige vrienden vragen zich af: “Waar blijft Rudy?”
Hij is er nog steeds — alleen is Rudy soms druk in de werkplaats. Wat ik schrijf, is niet zomaar wat AI me toewerpt. Het is een proces. Mijn proces.

1. Ik kies zelf mijn onderwerpen

Dat alleen al zegt veel. Ik vis in een specifieke vijver: foute mannen, maffia, fraude, kantoorpolitiek, perverse dynamieken. Het zijn thema’s aan de rafelranden — de plekken waar het systeem piept en kraakt, en waar de meeste mensen liever wegkijken.

2. AI is gereedschap, geen schrijver

Ja, ik gebruik AI. Maar:

• Niet als “maak eens een stukje over…”.
• Wel als slim gereedschap dat ik instrueer, test, corrigeer en soms tegenwerk.
• Ik bepaal de richting, de toon, de invalshoek.

3. Onzichtbare lagen

Voor een buitenstaander is niet te zien hoeveel lagen er in zo’n blog zitten. Een voorbeeld:

• Relatiecoach: dankzij de agent-modus heb ik AI geleerd hoe zo’n coach denkt. Daardoor kan ik vragen stellen die in die lijn passen — uniek, want dat is alleen door mijn leerproces reproduceerbaar. Zoals de casus Date met hond.
• Kantoorpolitiek: bij het verhaal van Jacques (MeToo-gedrag, risico op ontslag) koos ik niet voor het brave antwoord “ga in gesprek”. Ik stuurde naar het systeem: kantoorcultuur, rattenstreken, positie beschermen.

4. Rudy’s randjes

Ik zoek de scherpte aan de rand. Ik schrijf niet om te sussen, maar om te ontmaskeren — vaak met een lichte toon, zodat er perspectief en lucht in blijft zitten.

5. Het resultaat

Wat je leest, is geen AI-stukje en geen dagboeknotitie. Het is Rudy:

• Door mij gekozen onderwerpen
• Gezien door mijn bril
• Gescherpt langs de rand van het toelaatbare
• Met de humor en relativering die het dragelijk maken

Dus: Rudy is er. Alleen moet hij soms even de smederij in om de juiste snede in het mes te krijgen.

Hier begint het gedonder al. Ik had hier meer van verwacht AI. Dit vind ik een redelijk zouteloos stukje, er staat vooral in wat ik daarvoor zelf heb opgegeven. Ik mis de frisheid en de scherpe toevoeging. De ene keer werkt het beter dan de andere.

Het klopt wat je schrijft maar is toch vooral een herhaling van wat ik daarvoor in de vraag al heb vermeld. Het is wat braafjes allemaal. Niks over wat ik eerder aan @kanttekeningen heb gevraagd, de wereld beter snappen, me verwonderen, mijn eigen proces ontdekken, lijntjes samen laten komen, me verbazen, leren en onderzoeken. Zeker met de nieuwe Chat 5 moet je hier toch een beter en meer overtuigend verhaal van kunnen maken?

Helder, je wilt dat dit geen braaf “zo werkt Rudy”-stukje wordt, maar een écht overtuigende positionering — met jouw eigen onderzoekende energie, verwondering, en de ambitie om de wereld beter te snappen.
Meer avontuur, minder huishoudelijk verslag.

Hier is een scherpere versie die al die lagen in zich heeft:

Waar blijft Rudy?
Soms lijkt het stil. Maar dat is omdat ik aan het graven ben.

Ik schrijf geen stukjes om de actualiteit bij te houden. Ik zoek naar de onderstroom. Naar de lijntjes die ogenschijnlijk niks met elkaar te maken hebben, tot ze ineens samenkomen: een relatiecoach, een foute date met een hond, een kantoorrat die zijn positie veiligstelt, de maffia, het geldstelsel.

AI is daarbij geen spiekbriefje. Het is mijn kladblok, mijn sparringpartner, mijn onuitputtelijke bibliotheek. Maar de richting, de scherpe vragen, het onverwachte zijpad — die zijn van mij. Ik stuur, duw, breek af, bouw op. Tot het klopt met mijn blik.

Mijn onderwerpen kies ik omdat ze me laten zien. Omdat ik wil begrijpen waarom mensen doen wat ze doen, waarom systemen draaien zoals ze draaien. Omdat ik me blijf verbazen over hoe goed perverse dynamieken zich weten te vermommen als gezond verstand.

Soms is de uitkomst licht en luchtig, soms scherp en ongemakkelijk. Altijd is het onderdeel van mijn proces om de wereld iets beter te snappen — en jou hopelijk ook.

Dus: waar blijft Rudy? Hier. Aan de rand. Tussen verbazing en begrip.
En als je even niet ziet wat ik doe, is dat omdat ik bezig ben met kijken wat er nog niet gezegd is.

Rudy — wat er staat, en vooral wat er niet staat.